Dag 1 Etten-Leur --> Los Angeles 10 mijl/ 16 km
woensdag 21 juli 2004


Om half 7 uit bed, alsof het een gewone werkdag wordt. Nog snel even een ontbijt met “restjes” en dan naar het station. Trein van 7.55 uur en wonder boven wonder rijden de treinen vandaag op tijd en geheel volgens plan zijn we om 9.45 uur op Schiphol airport. Daar maken we alvast kennis met een zéér Amerikaans trekje, dat we nog vaak zullen tegen komen “Stay in line”. Als we langs de incheckbalie de route willen “afsnijden” (er staat immers niemand dus waarom het hele parcours afleggen?) worden we bruusk teruggestuurd en in een volledig lege rij geplaatst en als we duidelijk maken niet van dit soort bureaucratie te houden worden we terstond naar de security check gestuurd; koffers open. Niks anders te vinden dan kleding en boeken, dus koffer dicht en we mogen alsnog inchecken. We vragen om wat ruime plaatsen met meer beenruimte voor Jos, en die krijgen we! Er kan tevens alvast een stoel gereserveerd worden voor het traject Washington D.C. –Los Angeles; daar krijgen we op dezelfde rij een plaats. Rij 17 precies achter de buisness class. Wij weten al meteen voor welke plaatsen wij op de terugreis gaan,….
Bij de douane glippen twee dames voor omdat ze laat zijn en het vliegtuig moeten halen. De douanier laat hen echter toch hun minimale handbagage openmaken. Later vertelt de douanier ons dat dit “werkende dames” uit Letland zijn, die genoeg verdiend hebben en nu naar huis gaan. Wij kenden deze vorm van gastarbeiders nog niet.
Vervolgens maken we de gebruikelijke gang langs de tax free en koffie corner, wisselen € 100,= voor dollars en gaan aan boord van United Airlines. Prima vlucht, al duurt de vlucht wel erg lang. Gelukkig is er een lunch, wijntje, filmpje (privé-scherm), radio, kun je het vliegtuigje op de kaart volgen en krijg je een dekentje en een kussentje. Om de tijd wat te doden proberen we tussendoor wat te slapen, wat mij beter afgaat dan Jos.
En dan zijn we in Washington, Dulles. We hadden verwacht dat het allemaal wel snel zou gaan maar dat verliep anders. We moeten eindeloos lang in de rij staan voor de immigratie, waar een vriendelijk ogende dame iedereen verplicht te doen wat zij wil en geen enkele, maar dan ook geen enkele tegenspraak duldt. Maar afijn na 1 uur (!) hebben we het bonnetje in ons paspoort en kunnen we naar de security. Ze hebben weinig vertrouwen in hun Europese collega’s want het wordt allemaal dunnetjes overgedaan en de koffers moeten opnieuw worden ingecheckt. Ook de schoenen moeten uit.
Maar dan is het ook echt achter de rug en hebben we nog 2 uur voordat we verder vliegen. We gebruiken de transfer om even een hapje te eten en kennis te maken met Amerikaanse gewoontes als “wait to be seated” en (zeker voor een luchthaven restaurant) royale fooien.
Waar een Atlantische vlucht erg aangenaam was, is een binnenlandse vlucht erg schraal. Een biertje kost opeens $ 5,= en de mate van service is plots gedaald; na de verplichte versnaperingen lijkt het personeel zich verstopt te hebben en zijn nergens meer te vinden.
Als we op LAX geland zijn gebruiken we de courtesy telephone om een shuttle van het hotel te regelen. Had niet gehoeven omdat alle hotels shuttlebusjes hebben die af en aan rijden. Ook de incheck om 21.45 uur in het Haciënda geeft de binnenkort vertrouwde “Stay in Line”en “next in line please”.
Goed hotel: ATM tegenover, grote supermarkt erbij die 24 uur per dag open is (de volgende dag meteen lid geworden omdat dit de mogelijkheid biedt om van aanbiedingen te profiteren). En dan snel naar bed om een gebrek aan slaap na een reis van zoveel uur enigszins te compenseren. Het was echter 04.00 uur voordat we allebei sliepen.