Dag 4 Yucca Valley –-> Phoenix 355 mijl/ 568 km
zaterdag rijdag 24 juli 2004


Vandaag zijn we vroeg wakker dus waarom zouden we blijven liggen. We nemen een snel ontbijt en om 6.30 uur stappen we in de auto, op weg naar Joshua Tree N.P. Meteen als we de auto starten gaat het lampje “oliepeil” weer branden. Voor de zekerheid controleert Jos het oliepeil maar dat is in orde. We zijn er niet gerust op en bellen Herz. Hier moeten we een bandje inspreken met je telefoonnummer en dan wordt je teruggebeld. Waarschijnlijk vinden ze een Nederlands mobiel nummer bellen te duur, want er is nooit gebeld. Uiteindelijk gaan we toch maar op pad. Hoewel het nog geen 7 uur is, is het ruim 23˚C. Onze redenering dat het in Amerika dus tot 11 uur ’s ochtends aangenaam is klopt niet. In Joshua Tree N.P. ontmoeten de Mojave- en de Colorado woestijn elkaar. De Colorado woestijn is een laagland woestijn die tot een hoogte reikt van 900 meter en daar de Mojave woestijn (tot een hoogte van 1730 meter) ontmoet die aanmerkelijk “koeler”en vochtiger is dan de Colorado woestijn wat zich uit in een totaal verschillend landschap. Wij komen Joshua Tree N.P. binnen via de Mojave woestijn, bekend om zijn Joshua Trees.
Bij het park aangekomen is het rangerhuisje leeg. Mooie gelegenheid om nog naar de toilet te gaan en wat water te drinken. Na 5 minuten komt de ranger terug van een wandelingetje en kopen wij een nationale pas zodat we meteen toegang hebben tot alle parken. Gewapend met plattegrond en een Nederlandstalige brochure gaan wij het park in. Het is nog heerlijk rustig op de weg; op 4 mountainbikers na is er niemand te zien. De rust is overweldigend. Een grote asfalt weg in een prachtig niemandsland. En natuurlijk overal Yucca’s. We hebben gelezen dat deze bomen wel 9 meter hoog kunnen worden, dus wat we hier zien zijn nog maar de kleintjes. We begeven ons naar de Hidden Valley waar we een wandeling van 1 mijl maken. We moeten toch erg wennen aan de warmte zo op de vroege ochtend; qua afstand is 1 mijl natuurlijk niet zo ver maar door de temperatuur was het lang genoeg. We rijden naar het uitzichtspunt Keys View (1583 m). Ondanks het mooie weer is het erg heiig waardoor we niet zo ver kunnen kijken. We vervolgen de route naar de Chola Cactus Garden. Omdat het nog steeds rustig is op de weg (10 auto’s gezien in de afgelopen 2,5 uur) ga ik achter het stuur zitten. Op voorhand is afgesproken dat we allebei zouden rijden. Maar we weten ook beiden dat we dat ons ieder jaar voornemen maar dat het er nooit van komt. Maar nu het zo rustig is, kan ik de kans ook niet aan mij voorbij laten gaan.
Stel dat Jos zijn been breekt, dan moet ik toch kunnen rijden? Het rijden in een automaat valt mee. Het is opvallend in dit park hoe snel de omgeving veranderd. De Yucca’s maken abrupt plaats voor cactussen; teken dat we nu in de Colorado woestijn zijn. Opeens beseffen we ons dat –in onze zoektocht naar de 9 meter hoge Yucca- we de kleinere exemplaren zijn vergeten te fotograferen. Aangezien de door ons genomen route ons niet naar de grote boom heeft geleid hebben we net als in Hollywood geen foto’s. We nemen ons voor dat dit ons niet meer zal overkomen. Bij de Chola Cactus Garden aangekomen maken wij de gemarkeerde wandeling. De Cactussen zijn wel allemaal het zelfde wat de wandeling weinig spectaculair maakt. We vervolgen onze weg richting de uitgang van het park waar wij het vistor center Cottonwood onze waterflesjes nog even bijvullen en Jos weer op de bestuurdersplaats gaat zitten: 40 mijl lijkt mij voldoende ervaring. Daarna vervolgen wij onze weg naar Blythe. Deze weg is echt zoals we Amerika hadden voorgesteld; lang, rustig en met een prachtig uitzicht. De weinige auto’s die wij zien zijn vrachtwagens of uitgebouwde campers. Het zijn complete huizen en de auto wordt meegenomen op de aanhanger! We lunchen heerlijk bij een Mexicaans tentje. Meteen na Blythe doen we onze tweede staat aan: Arizona. Het landschap is wederom anders. De eerste grote cactussen krijgen wij te zien, de bergen worden roder, er is zand- en steengrond en grillig gevormde bergen. Af en toe zien we een kleine zandtornado de weg oversteken; echt een heel apart gezicht hoe plaatselijk die zijn. In een echt truckerscafé (Tonopah Joe’s Truckstop te Tonopah) drinken we koffie. Op de deur staat aangekondigd dat je geen wapens mee naar binnen mag nemen. Daarna op weg naar Phoenix. In Phoenix willen we persé een hotel met zwembad en dat vinden we in de vorm van de Comfort Inn (toch wel handig zo’n neverlost; we typen het adres in uit het couponboekje en we worden er direct naar toebracht). Een prima locatie om te slapen; centrale liggen aan de weg, en complete kamers met koelkast, magnetron, koffiezetapparaat, prima werkende airco en ’s ochtends een ontbijtje. 15 minuten na aankomst liggen we lekker lui in het zwembad. Uit de capitool-reisgids hebben we twee adresjes gehaald die ons wel wat lijken voor het diner. Eerst gaan we richting botanische tuinen maar die blijken net te gaan sluiten, dus dan maar meteen richting restaurant. De neverlost brengt ons er weer snel naar toe. Het eerste restaurant blijkt in het theater gevestigd te zijn en een dicht theater betekent ook een dicht restaurant, dus op naar keuze twee. Keuze twee was met de noorderzon vertrokken. Inmiddels pakte donkere wolken zich samen boven Phoenix en zagen we spectaculaire bliksemflitsen; tot regen is het echter niet gekomen. Het centrum van Phoenix zag er heel gezellig en aantrekkelijk uit zo op zaterdagavond. Hier zouden we zeker een leuk restaurant kunnen vinden. Dat dachten we althans want in heel Poenix-centrum en wijde omgeving was er niet één parkeerplaats te vinden. Na een half uur rondrijden hebben we het opgegeven en zijn uiteindelijk, totaal over-dressed, bij Denny’s beland.