Dag 12 Escalante --> St. George 234 mijl/ 374,4 km
zondag 1 aug 2004
De wekker loopt deze ochtend om 6.30 uur af om Bryce N.P. te gaan bezoeken. Uiteindelijk vertrekken we pas om 7.45 uur omdat het wat druilerig weer is met donkere wolken aan de hemel. Bryce is 45 minuten verder dus hebben we goede hoop dat we de zon tegemoet gaan. Onderweg is het weer heel rustig op de weg. Zelfs zo rustig dat er vlak voor onze auto een hert de weg oversteekt. Goed begin van deze dag. Onderweg wordt het steeds droger en tegen de tijd dat we bij Bryce aankomen is het helemaal droog. Wel is het dan nog erg koud dus tijd voor een warm “rangers ontbijt” bij het restaurant bij de ingang van Bryce. Bij de ingang van het park hoeven we weer alleen ons pasje te laten zien en krijgen wij weer de inmiddels bekende krant en folder; alleen ditmaal van Bryce. We zien twee “eekhoorntjes” op de weg, later zou blijken dat dit prairiehondjes zijn. Bryce dankt zijn kleuren aan een laag zandsteen waar verschillende soorten mineralen in zitten. Het is een laag in de grond die hier aan de oppervlakte komt, door erosie van wind en water is het zachte losse zand weggespoeld en bleven de hardere lagen in de vorm van zuilen (hoodoos) staan. Het park, een plateau, ligt op zo'n 3000 meter hoogte. In dit park zijn wel 80 km paden om te wandelen, van makkelijk tot moeilijk. De mooiste, wellicht ook de meest bewandelde trails, zijn de Queen's Garden Trail en de Navajo Loop Trail. Wij combineren beide, met vertrekpunt bij Sunrise Point, waar we ook de auto hadden geparkeerd. We worden getrakteert op een bijzonder panorama in warme roodtinten.
Het pad daalt af tussen de gekleurde rotspilaren en brengt ons in de canyon. Deze toegankelijkheid maakt Bryce Canyon juist zo aantrekkelijk. Na het fantastische bovenaanzicht kan je hier de kloof te voet verkennen, de hoodoos aanraken, je verwonderen over dit doolhof van oranjerode spitsen, die het meest lijken op de torens van een sprookjeskasteel. Na een flinke afdaling volgt er natuurlijk een fikse klim. Wij volgen nu de Navajo Loop, die steil naar boven zigzagt tussen rotsen en kloven, om terug bij Sunset Point uit te komen. In de kloof was het wel heel druk met andere bezoekers zodat het eigenlijk niet mogelijk was om een foto te maken zonder dat er weer iemand nét voor de camera langsliep. De wandeling is werkelijk een aanrader! Dit landschap moet je niet alleen zien, maar tevens ondergaan het geen prima kan door er tussendoor te lopen. Hoewel wij gelezen hadden dat je 2 a 3 uur zou doen over deze wandeling van 5 kilometer waren wij met 1,5 uur weer terug. Waarschijnlijk had dit er alles mee te maken dat het nog niet zo warm was, want ik kan me voorstellen dat in de middag het hier heel warm kan zijn.
Aan het einde van deze trail krijg je een mooi uitzicht op het amfitheater. Doordat Bryce zo hoog ligt kun je bij helder weer erg ver kijken. Bij Farview point heb je een ander overzicht op Bryce en kun je ook de naburige plateaus zien tot zelfs de Grand Canyon North Rim. Bij Natural Bridge kun je een brug zien, niet gevormd door water maar door bevriezing en wind erosie. Bij Rainbow Point kun je naast de hoodoos genieten van een spectaculair uitzicht. Door de heldere lucht kun je ook hier ver kijken. Op zeer heldere dagen tot in New Mexico...meer dan 200 mile. Dat uitzicht zit er voor ons vandaag niet in. Op Internet hadden we al vaak de vraag gelezen; wat is mooier Bryce of Arches. Je leest de vraag en de verschillende antwoorden en verder niets. Terwijl als je in beide parken geweest bent de vraag vanzelf weer boven komt. Jos kiest Arches en ik ga voor Bryce. Het gebrek aan schaduw in Arches vind ik een te groot minpunt. Het was immers de reden dat wij niet alle Arches hebben bekeken hebben die wij wilden zijn Maar ik kan me voorstellen dat als je wat vroeger in het jaar gaat, Arches een goede kanshebber is. Twee parken die eigenlijk niet te vergelijken zijn. Bryce heeft iets te bieden dat je niet snel elders ziet; maar biedt het prachtige uitzicht dan wel meteen in overvloed. Arches heeft zijn schatten wat beter verstopt.
We vervolgen de weg naar Zion N.P. Zion Canyon is ontstaan door de Virgin River. De rivier deed er miljoenen jaren over om Zion Canyon te vormen. De vredig lijkende rivier kan na de winter en na een zomerse onweersbui wild te keer gaan, per dag worden er dan honderdduizenden m³ rots en zand meegesleurd. Daar komt nog eens bij dat het zandsteen, waaruit de rotsen bestaan, veel water bevatten, hierdoor vriezen in de winter grote stukken rots kapot en storten in de canyon. Door de honderden meters hoge verticale rotswanden is de canyon een beschutte plek. De rivier en de poreuze zandstenen rotsen, die enorme hoeveelheden water kunnen vasthouden zorgen voor een vochtrijk leefmilieu waar planten goed gedijen. Om 15.00 uur komen wij aan bij de oostelijke ingang van het park, Hier is de rots die bekend staat als Checkerboard Mesa, het lijkt alsof er iemand een ruitjes patroon in gekrast heeft. Het zijn versteende zandduinen die door de ontelbare jaren lange erosie bedekt zijn met horizontale en verticale scheuren. De weg gaat verder en je komt door twee tunnels. Vlak voor de tweede tunnel stoppen wij voor een korte wandeling in de miezerregen. De weg moet ons leiden naar een overzichtspunt (Canyon overlook). Beneden stond dat deze trip van 1 mijl 1 uur zou duren en in de categorie moeilijk viel. Alleen die wetenschap beïnvloed je als je gaat lopen; schijnbaar moet je heel voorzichtig zijn. Het pad is echter breed en goed toegankelijk. Het enige lastige moment was toen wij een houtenbrug moesten passeren die boven de kloof hing. Ik ben niet zo’n bruggenmens en vond dit best eng. De kinderen op de route vonden het allerminst eng. Met 20 minuten waren wij boven bij het uitzichtpunt. Het uitzicht is schitterend. In de linker rotswand kun je een van de vijf ramen zien die in de tunnelwand zijn uitgehakt. Inmiddels was de regen al weer opgehouden en was het zelfs warm geworden en stonden we te puffen in ons jasje. De miniregenbuitjes vinden wij echt bij de VS –of althans deze vakantie- horen. Het zal bestwel eens echt regenen, maar behoudens de bui in Nogales hebben wij nooit langer dan 5 minuten regen gehad.
Bij de auto aangekomen vervolgen wij onze weg via een lange en donkere tunnel. Omdat het zo smal in de tunnel is mag er maar in één richting verkeer door en moeten bestuurders vanaf de andere kant wachten. Het laatste voertuig krijgt een korte stok mee die aan de andere kant afgegeven moet worden, zo weet men welk voertuig als laatste de tunnel passeert. Na de tunnel gaat de weg met een aantal haarspeldbochten stijl omlaag het dal in.
Ook Zion kent shuttlebusjes vanaf het visitorcenter die je moest gebruiken als je naar de kloof wilt. Alleen als je in Zion lodge logeert mag je met de auto verder. De busjes moeten om de 6 á 10 minuten komen, in de praktijk komen ze om de 3 minuten. Veel beter geregeld dan in de Grand Canyon. We twijfelen wat over de te nemen route. Het is immers al half 5 en we willen niet al te laat aankomen in St. George, waar we willen overnachten. Een trail zit er dan ook niet in. We hebben dus de shuttlebus genomen en zijn richting Zion lodge gereden. Zion N.P. is bij de rivier een heel groen park vol met bomen. Hoger de bergen op zijn er de bekende rode tinten. Het geeft vooral de indruk van een recreatiepark; picknick en een boswandeling. Het moet een prima plek zijn om zomaar een paar dagen te relaxen in de schaduw. Maar ook hier kan het –zeker tijdens de trails erg warm zijn. In die zin ziet het er wat verraderlijk uit. In St. George aangekomen vinden we in het boekje een coupon van Economy Lodge. Een kamer met koelkast, gebruik van zwembad en een ontbijtje bij de Mc. Donalds. Dat lijkt ons wel wat!
Zonder goed om ons heen te kijken gaan we de office binnen en nemen een kamer. Net als op andere plekken vroegen wij niet vooraf of we de kamer mochten zien. De kamer was een klein appartement met een eethoek, bank, aparte keuken en kledingkasten. De keuken beschikte over een koelkast waar we alleen onze fles water in durfden te bewaren als deze in een plastic zak zat (niet dat dat wat helpt) verder liepen alle elektriciteitsdraden los van het plafond. Ach, het was maar voor één nachtje. We gingen eerst naar het washok omdat we nu toch wat klein spul wilden wassen. De weg daarnaar toe over de galerij maakte duidelijk dat bijna alle appartementjes permanent bewoond waren. Het zag er allemaal even smoezelig uit; schreven gordijnen, volle asbakken en overal blikken bier en veel mensen. We hebben snel de kleding in de wasmachine gedaan en zijn toen bij Taco Bell eten gaan halen om in de kamer op te eten. De indruk die we van onze buren hadden gekregen maakten dat wij onze spullen niet echt lang onbeheerd achter durfden te laten. Wel zijn we – zondagavond 20 uur – nog even naar de Wallgreens geweest om de digitale foto’s op cd-rom te laten zetten. Er zat een indexprintje bij de foto’s en het werd ons al meteen duidelijk hoe lastig het is om te herleiden welke foto waar precies genomen is. Alles lijkt op elkaar! Verder werd duidelijk dat onze camera maar heel eenvoudig is en dat de zoom niet écht heel dichtbij haalt. We nemen ons voor om vanaf nu op te schrijven welke foto waar gemaakt is. Hoewel we toch al heel veel gezien hebben liggen we twee dagen voor op ons oorspronkelijke programma. Voor morgen zien we drie opties; nog een dagje Zion want daar hebben we nog niet echt veel van gezien, alvast naar de Hooverdam en Lake Mead of in de omgeving van St. George gebieden waar vulkanistische activiteit is geweest bekijken. We kiezen voor de eerste optie: terug naar Zion!