maandag 4 mei 2009

Dag 6 Tucson->Tombstone->Mexico-> Phoenix 337 mijl/ 539,2 km
maandag 26 juli 2004

Het ontbijt bij Super 8 bestond eruit dat je bij het inleveren van de sleutel een beker koffie en een donut mee kon pakken. Niet direct ons favoriete ontbijt maar genoeg voor dit moment. Om 9.00 uur waren we al in Tombstone waar we de bekende graven wilden bekijken. We konden aanvankelijk de begraafplaats niet vinden, dus gingen we het dorpje in. Tombstone dankt zijn bekendheid aan ‘s werelds beroemdste gunfight, dat van O.K.Corral. Maar voor zijn ontstaan ging het om mijnbouw. Waarschuwingen van zijn vrienden ten spijt dat hij enkel zijn grafsteen zou vinden, zocht en vond ene Ed Schieffelin in 1877 in de regio zilver. Het werd een complete rush. Tegenwoordig is het toerisme wat de klok slaat in Tombstone; alles is nagebouwd in oude westernstijl. Om 9 uur ’s ochtends is het VVV-kantoor echter nog gesloten. Overal aanplakbiljetten voor de vechtpartijen die dagelijks worden nagespeeld maar niets over de begraafplaats. Uiteindelijk vonden we de begraafplaats op enkele kilometers van het “centrum” verwijderd. De begraafplaats is wel aardig door de absurde spreuken op de stenen, maar we hadden toch wel erg veel spijt dat we hier speciaal voor omgereden waren. We hadden nog een tegoedbon voor een cadeautje bij het VVV-kantoor dus daar gingen we nog even naar terug. We zullen een gegeven paard niet in de bek kijken maar een cadeautje is wel een groot woord voor een postkaart met de geschiedenis van het dorp.  We vervolgen onze weg naar het Mexicaanse Nogales. De weg er naar toe is heel rustig en het uitzicht biedt voldoende moois voor vele fotostops. Nogales is een grensstad en bestaat uit een Amerikaans (30.000 inw) en een Mexicaans (300.000 inw) gedeelte. Het Amerikaanse deel ziet er uit zoals zoveel steden in de USA. Omdat je niet met de auto de grens over mag moeten we in de VS parkeren.We hadden echter een groot parkeerterrein verwacht en reden dus eigenlijk veel te ver door. 20 meter voor de grens zien we gelukkig een bordje om een weg te volgen als je niet de grens over wilt met de auto. We parkeren de auto een paar straatjes verderop en gaan te voet de grens over. Als toerist passeren we de grens zonder enig probleem. Iedereen moet wel langs de douane en de Mexicanen moeten ook een knop indrukken. De grens bestaat hier uit een kopie van het vroegere ijzeren gordijn (hier een hek van golfplaten en hout) dat zich als een soort Chinese muur door de heuvels slingert.
 We hadden echter een groot parkeerterrein verwacht en reden dus eigenlijk veel te ver door. 20 meter voor de grens zien we gelukkig een bordje om een weg te volgen als je niet de grens over wilt met de auto. We parkeren de auto een paar straatjes verderop en gaan te voet de grens over. Als toerist passeren we de grens zonder enig probleem. Iedereen moet wel langs de douane en de Mexicanen moeten ook een knop indrukken. De grens bestaat hier uit een kopie van het vroegere ijzeren gordijn (hier een hek van golfplaten en hout) dat zich als een soort Chinese muur door de heuvels slingert. De Amerikanen willen verhinderen dat arme Mexicanen illegaal binnenkomen. Het Mexicaanse Nogales is een totaal andere wereld dan Amerika, een enorme drukte, rommelig, vies, veel lawaai, en een overvloed van straatverkopers die je in hun winkel proberen te lokken. Dit gaat stukken minder opdringerig dan bijvoorbeeld in Turkije of China. We hadden geen Mexicaans geld bij maar we konden gewoon met Amerikaanse dollars betalen zodat we dus een echte Mexicaanse lunch hadden. Heerlijk. Daarna werden we aangesproken door een Mexicaan die sigaren wilde verkopen. Ik had het niet zo met de man op, maar Jos wilde wel mee naar zijn winkeltje waar we natuurlijk weer wat kochten. Weer op straat merkte Jos dat hij zijn bril was verloren. Door het steeds wisselen tussen gewone bril in winkels en zonnebril op straat was het ergens misgegaan. Hoe we ook zochten we vonden de bril niet meer. De zonnebril was gelukkig ook op sterkte maar toch voel je je gehandicapt. Het plezier van het dagje Mexico was snel over en we gingen weer terug richting de VS. Hier werden we langdurig door de douane ondervraagd en het leek er op dat de douanier vooral vragen stelden om het vragen stellen. Uiteindelijk mochten we toch door.
Met dat we het douane kantoor verlieten begon het enorm hard te regenen. Drijfnat kwamen we aan bij de auto waarna we terugreden naar het Comfort INN hotel in Phoenix waar we twee dagen eerder ook waren. Doordat Jos zo in het donker niets met alleen maar een zonnebril kan zien en ik liever niet wilde rijden zijn we maar niet naar het centrum gereden maar hebben wat te eten gehaald bij de afhaalchinees (Shanghai Express). Voor $ 8.50,= een complete maaltijd voor twee personen!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.