vrijdag 13 aug 2004
We hadden ons voorgenomen om vanochtend een stukje te gaan hardlopen bij de Golden Gate Bridge. We bedenken ons echter en gaan alvast op stap en gaan vanavond wel een rondje lopen. De snelste weg van San Francisco naar Los Angeles is de Highway 101, maar de mooiste wordt gevormd door de Pacific Coast Highway 1, die nemen we dus. We komen zo ook bij het Ano Nuevo State Reserve. Dit is een wildreservaat met een groot broedgebied voor zeehonden en zeeolifanten. Helaas is het niet de goede tijd in het jaar om de zeeolifanten te zien, toch maken we hier een korte wandeling. Aan de andere zijde van de weg ligt het Big Basin Redwoods State Park, met bomen die meer dan honderd meter hoog zijn en een diameter van ongeveer zes meter bezitten.
Via Santa Cruz rijden wij naar Monterey. In Montery kiezen wij voor de 17-miles drive waar je zoveel over hoort. De mooie kust willen wij wel eens zien en een zelfgemaakte foto van dé cypresseboom is voor ons ook een must. De entree om deze mooie route te rijden bedraagt $8,=. We maken diverse stops op de aangegeven “overlooks” met namen als Spanish Bay, Point Joe en Pescadero Point. Onderweg eten we op een picknickplaats te midden van de meeuwen ons restje Grieks op. Uiteindelijk komen we ook bij The Lone Cypress. Dat hadden we ons veel anders voorgesteld. Op de foto’s zie je wat de naam al prijs geeft 1-enkele boom. In werkelijkheid staat er gewoon een boom vlak voor.
Aanvankelijk gingen wij op het onderste uitzichtpunt staan en vanaf daar is het niet eens mogelijk om de Lone Cypress alleen op de foto te krijgen! Vanaf het hoger gelegen punt is dat geen probleem. Al met al vinden wij de 17-miles drive sterk overgewaardeerd. De kust die iets zuidelijker ligt is minstens zo mooi. Voor ons had het meer iets weg van een mooie (betaalde) route langs de huizen en golfbanen van de rijken. Tussen Carmel en Big Sur rijden we over de Bixby Creek Bridge, een fotogenieke boogbrug uit 1932, die jarenlang de grootste enkelvoudige overspanning ter wereld was. Vlak bij Big Sur is onder andere de McWay Creek-waterval, die zich van een 30 meter hoge kaap op het strand stort. Omdat dit beschermd gebied is, kun je er niet heel dichtbij. Nabij het dorp San Simenon kan je ook het beroemde Hearst Castle bezoeken. Wij stoppen hier echter niet voor maar Amerikanen schijnen er dol op te zijn. We hadden ons voorgenomen om tot ongeveer 15.30 uur door te rijden en dan een hotel te zoeken. Helaas gaat dat niet lukken. We hadden verwacht (tja geen kaart alleen een never lost systeem) dat er voldoende weggetje vanaf de kust het binnenland in zouden gaan. Dat is dus niet zo. Het is de kustroute of anders niets. En de paar hotels die aan de kust staan waren allemaal al volgeboekt. Doordat de kustroute erg bochtig is en je dus absoluut niet door kunt rijden is het uiteindelijk al 18.30 uur voordat we in Morro Bay een plaats vinden in het Morro Garden Motel. Er is een tuin bij het motel waar de gasten wat kunnen zitten. Het is eigenlijk te koud en te winderig is om buiten te zitten, maar wij houden het een half uurtje vol. Als we naar binnen gaan voel ik me niet zo lekker. Vanochtend had ik al wat hoofdpijn maar nu voel ik me beroerd. Ondanks dat het nog maar half 8 is ga ik mijn bed in. Jos heeft geen zin om alleen uit eten te gaan dus zijn maaltijd bestaat uit een halve zak pelpinda’s.
