Dag 13 St. George --> Zion --> Mesquito 120 mijl/ 192 km
maandag 2 aug 2004

Vandaag uitgeslapen tot half 8 en op het gemak ingepakt. Bij het uitchecken blijkt het ontbijt van Mc. Donalds niet meer aangeboden te worden. Wij vinden toch minstens dat dat gisteren bij het inchecken gezegd had moeten worden. Mevrouw wist het verder ook niet zo goed dus moesten we op haar man wachten. Hierdoor ging de deur naar het privé-deel open en zagen dat de eigenaars zelf met matrassen op de grond in een wel erg kleine ruimte sliepen. Oei, dan voel je je wel even zeurderig dat je om een ontbijtje vraagt. Na 10 minuten verscheen de man en na een kleine discussie ging de vrouw bij het er naast gelegen motel twee bonnen voor de Burger King halen. Jos raakte zodoende wat met de man aan de praat: we moesten immers nog even uitvogelen waarom al die appartementjes permanent verhuurd zijn. De man vertelde dat hij dit motel 7 jaar geleden over had genomen. Toen bestonden de permanente huurders uit prostituees en drugsdealers, maar die had hij er inmiddels uitgewerkt (?) en nu verhuurde hij aan mensen die (tijdelijk) in de regio werkten. Na de bonnen gekregen te hebben zijn we om een breakfast borrito en jus d’orange gegaan en daarna weer op weg naar Zion. We nemen de shuttlebus over de Scenic Drive tot het eindpunt aan de Temple of Sinawava voor een trail. De Riverside Walk volgt de Virgin River. Hier kun je goed zien dat de Canyon steeds smaller is geworden. Links en rechts rijzen wanden van dieprood zandsteen de hoogte in. Wat meteen opvalt, is dat het hier een stuk vochtiger is. Onder aan de rotsen drupt en stroomt het water uit de rotsen. Dit komt doordat de zandsteen, die vol met water zit en er een breuk in de steen zit het water komt door de breuk naar buiten en loopt langs de wand omlaag. Het is een makkelijke wandeling van zo’n 2 mijl. Opmerkelijk was dat de weg er naar toe heel rustig was en aangekomen bij het punt waar het officiële pad eindigt omdat de kloof te smal wordt voor een pad, is het een verzamelplaats van toeristen in het water. In principe zou je nog verder kunnen lopen door de rivier naar de spectaculaire Narrows waar de kloof steeds smaller wordt. Hier is er géén pad meer, alleen nog het water van de ondiepe Virgin, stromend tussen steile rotswanden. Naargelang de weersomstandigheden is het toeristen toegelaten verder stroomopwaarts door het water te waden. Maar dan heb je wel stevige schoenen nodig en liefst ook nog een goede stok om je evenwicht te bewaren op de gladde, scherpe keien.
De andere wandeling die we gemaakt hebben was kort maar stijl. Daarna wilden we met de shuttlebus naar de Goto gaan voor een picknickje maar in de bus aangekomen werd er door de chauffeur meegedeeld dat het inmiddels bij het visitor center regende. Aangezien Gotto geen overdekte picknickplaats heeft zijn wij doorgereden tot Zion Lodge. Daar kwamen we gelijk met de regen aan. Het was een heftige, maar Amerikaanse, bui. 10 á 15 minuten en het was over. Gelukkig zaten wij droog. Omdat wij niet echt in konden schatten hoe het weer zich verder zou ontwikkelen zijn we het park uitgegaan en hebben geen andere wandelingen meer gemaakt.
We zijn doorgereden naar Mesquito in Nevada. Dat betekende meteen 1 uur tijdwinst. Op de kaart was het een kleine plaats met een gunstige ligging ten opzichte van Las Vegas en Lake Mead; daar moet toch wel een hotel te vinden zijn? Mesquito blijkt echter een voorproefje op Las Vegas te zijn. Overal Casino’s. Daar moet de winst dan ook vandaan komen wat maakt dat de hotels érg goedkoop zijn. Wij hadden voor $22,= excl. tax een kamer in het Virgin River hotel. Het hotel had twee zwembaden, dus daar hebben we er maar meteen één van uitgeprobeerd. ’s Avonds in het hotel van een buffet gegeten en toen nog wat kwartjes in de slotmachine gegooid. De terugverdiende inzet pakten we die er meteen van af. Uiteindelijk hadden we $25,= winst. Dat is veelbelovend voor Las Vegas!